پاسخ دشمن ناآگاه، هدایت کردن اوست
آیا هرکسی که به معصومین توهین میکنه، واقعاً دشمن اونهاست؟
آیا هر هتاکی رو به استناد روایت نبوی درباره دشمنان حضرت علی (علیه السلام) باید دارای تولدی شیطانی دانست؟
سیره خود ائمه معصومین نشون میده، اکثر افرادی که به این حضرات توهین و فحاشی میکردن، از سر جهالت و عدم شناخت نسبت به حقیقت وجود معصومین بوده
چند روایت زیر که از کتب «داستان راستان» و «لهوف» برداشت شده رو بخونید:
روایت اول) مردی از اهل شام به مدینه آمد. چشمش افتاد به شخصی که با چهره ای آرام و بسیار نیکو و دارای حُسن جمال بر مرکبی سوار بود. از نام و نشان او پرسید
گفتند: او حسن بن علی بن ابیطالب است.
خشمی عمیق سراسر وجود مرد را که تحت تاثیر تبلیغات سوء معاویه بود فراگرفت... پیش آمد و به امام حسن و پدرش (سلام الله علیهما) ناسزا گفت...
فحش هایش که تمام شد امام به او سلام کرد و خندید و فرمود : ای مرد! فکر می کنم در این جا غریب هستی... اگر از ما چیزی بخواهی، به تو عطا خواهیم کرد. اگر گرسنه ای سیرت می کنیم، اگر برهنه ای می پوشانیمت، اگر نیازی داری، بی نیازت می کنیم، اگر از جایی رانده شده ای پناهت می دهیم، اگر حاجتی خواسته باشی برآورده می کنیم، هم اینک بیا و مهمان ما باش. تا وقتی که این جا هستی مهمان مایی..
مرد شامی با دیدن اینهمه محبت و خوبی به گریه افتاد و گفت : شهادت می‌دهم که توئی خلیفة خدا در روی زمین و خدا بهتر می‌داند که رسالت و خلافت را در کجا قرار دهد...قبل از آنکه تو را ملاقات کنم، تو و پدرت دشمن ترین خلق در نزد من بودید و حالا که تو و پدرت را شناختم محبوب ترین خلق خدائید نزد من
و پس از آن مرد شامی از مریدان و شیعیان اهل بیت علیهم السلام گردید
روایت دوم) روزی امیرالمومنین علی علیه السلام در راه، زنی را دید که مشکی سنگین بر دوش گرفته و می برد . حضرت مشک را از او گرفت و در راه به سمت خانه زن از احوالاتش جویا شد. زن که امام را نمی شناخت گفت شوهرم در جنگ کشته شده و شروع کرد به بدگویی و ناسزا گفتن به علی (علیه السلام) .
حضرت همان شب با کیسه ای آرد و خرما به خانه زن رفت . ایشان با بچه ها بازی می کردند تا زن خمیر درست کند . وقتی خمیر اماده شد از حضرت خواست تا تنور را روشن کند . امام تنور را روشن کردند و وقتی شعله زبانه کشید چهره خود را مقابل آتش گرفتند و فرمودند :ای علی بچش حرارت آتش دنیا را و به یاد آتش جهنّم باش
زن همسایه آمد و به آن زن بی سرپرست گفت: او امیرالمومنین علی علیه السلام است
و زن به پای ایشان افتاد و بسیار عذرخواهی کرد
روایت سوم) حر بن یزید ریاحی راه بر کاروان امام حسین علیه السلام بست اما وقتی که اسبان و لشکریانش تشنه بودند امام فرمان داد تا آنها را سیراب کنند . حر با این وجود همچنان مقابل امام بود و با رسیدن لشکر عمر سعد به او پیوست . روز عاشورا امام در صحرای کربلا خطبه خواندند . عمربن سعد گوش نداد و با انداختن تیری به سوی خیمه ها جنگ را شروع کرد و همچنان حر در لشکر کوفه بود . سپس امام با صدایی بلند فرمودند : ایا فریادرسی نیست که به خاطر خدا ما را یاری دهد ؟ ...
حر کم کم منقلب شد و با بدنی لرزان نزد سربازانش ایستاد. فردی از حالش جویا شد.
حر گفت : خود را بین دوراهی بهشت و جهنم می بینم.
سپس سوار اسب شد و به سوی امام شتافت
و بسیاری داستانهای مشابه در سیره اهل بیت مثل داستان مرد اعرابی و پیامبر اکرم که نزدیک بود یاران حضرت به خاطر توهین هاش اونو بکشند و پیامبر نجاتش داد و هدایتش کرد... یا داستان امام باقر (علیه السلام) و مرد مسیحی که به ایشون توهین کرد ولی با رفتار امام پشیمان و مسلمان شد.
در دوران معاصر هم افرادی مثل محمد تیجانی، نویسنده کتاب «آنگاه هدایت شدم» یا مولوی وهابی، سلمان حدادی و یا حتی شهید عید غدیر امسال، شیخ حسن شحاته مصری که زمانی از بزرگترین سخنرانان علیه علی ابن ابی طالب بودن... ولی با درک حقیقت، در برابرش تسلیم شدن و تبدیل شدن به بزرگترین مبلغان مکتب اهل بیت.
همه اینها بخاطر تبلیغات فراوان دشمن اتفاق افتاده... چه در زمان صدر اسلام که معصومین در مظلومیت تمام، جایی برای ابراز درست و کامل عقاید خودشون نداشتن... و چه امروزه که حرف حق در برابر انبوه تریبون های گوش کر کنِ دشمنان اسلام ناب، به گوش کسی نمیرسه.
با خودمون فکر کنیم چقدر ما در راه تبلیغ ائمه معصومین تلاش کردیم؟
و چقدر از این تبلیغ ها بنا بر خواست خودشون بر اساس عمل ما بوده و نه زبانی؟
اگر خود اون حضرات به افرادی که بهشون توهین میکردن، بلافاصله واکنش نشون میدادن و بر اساس حدیث پیامبر، اونها رو حرامزاده! لقب میدادن و لعن میکردن، آیا فرصت اصلاح اونها رو از دست نمیدادن؟
اهل بیت، همیشه خودشون رو در مقام متهم قرار میدادن و با ابراز محبت به دشمن نادان و اثبات اخلاص و صداقت رفتارشون به اونها، تا آخرین لحظه از هدایتشون نا امید نمیشدن.
ما چقدر پیرو اونهاییم؟
